In de Waddenzee bij Wierum ligt een oud scheepswrak wat bij eb tevoorschijn komt. Een erg geliefd fotomotief, vooral bij zonsopgang of zonsondergang. Al sinds jaren had ik het idee om ook eens dit scheepswrak te fotograferen en had inmiddels alle voorbereidingen getroffen en de locatie al eens bezocht. Het wrak ligt maar ongeveer 100 meter van de kust en ik was er helemaal klaar voor.
Het avontuur kon beginnen. Natuurlijk wist ik van te voren dat men vaste schoenen moet aandoen die echt goed vast zitten, maar ik was eigenwijs en dacht dat het vast ook wel goed moet komen met laarzen en dikke wollen sokken... Immers zag ik op filmpjes ook mensen met doodgewone laarzen.
Tja... verkeerd gedacht....😬
Ter plekke aangekomen kwam alles anders dan verwacht. Ik had maar net 3 stappen in het wad gezet en zat al vast. Muurvast! Ik kon geen kant meer op. Niet naar voren en niet naar achteren. Hoe nu verder? Hoe kom ik hier weer uit? En hoe krijgen andere mensen dat in vredesnaam voor elkaar? Waarom lopen andere mensen heel normaal over het wad, fotograferen dit wrak, en wij zitten na drie stappen al tot de knieën vast? Ik voelde me zo dom. De enige optie die ik nog zag zitten was het verlaten van mijn laarzen en in mijn wollen sokken weer terug naar land te gaan, maar dan had ik mijn laarzen hier midden in de natuur achter moeten laten. Dat doen we natuurlijk niet! Ik besloot het eerst nog even af te wachten en gaf mijn moeder de ultimatieve kans om mij nu te redden. Ik had haar namelijk op dit avontuur meegenomen, zodat ik niet alleen ben. Mijn moeder probeerde naar mij toe te lopen, wat in eerste instantie ook was gelukt, maar ook zij bleef uiteindelijk vast zitten in het wad. We kregen allebei de slappe lach en konden zo gauw ook niet meer stoppen met lachen. 🤣
Gelukkig is mijn moeder slim geweest en had ze van thuis een steel meegenomen van een spade. Wie bewaart, die heeft wat. Zou deze steel onze redding zijn? Mijn moeder begon met de steel haar voeten vrij te graven en na veel moeite kwam er inderdaad langzaam beweging in haar voeten. Nadat ze vrij was gekomen begon ze mijn voeten vrij te graven met de stok. Tegelijkertijd waren we het lachen nog steeds niet vergeten. Uiteindelijk was het gelukt en kon ze met haar armkracht mijn laars uit het wad trekken. Eindelijk kon ik weer inclusief mijn laarzen aan land, en hier blijf ik voorlopig ook. Dan maar geen scheepswrak. Het is jammer voor de kilometers die we zijn gereden, maar de avond was alsnog niet verloren...
Uiteindelijk heb ik nog vriendschap gesloten met een aantal vriendelijke schapen op de dijk. En dat gevoel wat de schapen mij gaven, is misschien nog wel meer waard dan een foto van zo'n oud scheepswrak. Het was dus zeker geen dag om te vergeten. Vooral niet omdat we zo veel hebben gelachen en ik mooie herinneringen met de schapen mee naar huis mocht nemen.
Reactie plaatsen
Reacties